مقایسه تراکم استخوان کودکان تحت درمان جایگزینی لوتیروکسین با افراد طبیعی

سابقه و هدف: با توجه به اهمیت هورمون تیروئید در رشد، بخصوص تراکم استخوانها، در این تحقیق افرادیکه بطور بلند مدت تحت درمان جایگزینی با لوتیروکسین بودند مورد مطالعه و مقایسه با کودکان نرمال قرار گرفتند.مواد و روشها: در این مطالعه کوهورت تاریخی، اثرات بلند مدت درمان جایگزین با لوتیروکسین بر دانسیته استخوان (Bone Mineral Density, BMD) و مارکرهای بیوشیمیایی استخوان در کودکان مبتلا به هیپوتیروئیدی با گروه مقایسه مورد بررسی قرار گرفت. در گروه بیمار 23 کودک مبتلا به هیپوتیروئیدی مادرزادی یا اکتسابی که حداقل بمدت یکسال تحت درمان جایگزین با لوتیروکسین بوده و هر سه ماه یکبار بصورت سرپائی پیگیری می شدند، انتخاب شدند. همچنین 30 نفر، ترجیحاً از افراد خانواده بیمار و عموماً قبل از سنین بلوغ به عنوان گروه مقایسه وارد مطالعه شدند.BMD از مهره های کمر و قسمت پروگزیمال استخوان ران با روش(DEXA (Dual energy X-ray absorptiometry در دو گروه مورد و مقایسه اندازه گیری شد.یافته ها: میانگین سنی در گروه مقایسه 3/3 ±8/8 سال بوده در حالیکه این میزان در گروه مورد 3/3±4/10 سال و مدت درمان بطور متوسط 3/7 سال بود. در گروه مورد، متوسط دانسیتومتری استخوان در مهره های کمری 26/0±73/0 و در گردن استخوان ران 17/0±70/0 محاسبه گردید. به همین ترتیب در گروه مقایسه متوسط دانسیتومتری مهره های کمری 07/0±77/0و در گردن استخوان ران 28/0±57/0 بدست آمد که در مقایسه با گروه مورد در خصوص دانسیته مهره های کمر و گردن استخوان ران تفاوت معنی دار مشاهده نشد.نتیجه گیری: این نتایج نشاندهنده عدم کاهش BMD در کودکان تحت درمان با لوتیروکسین و همچنین گروه مقایسه می باشد. بنابراین مصرف بلند مدت لوتیروکسین با مقدار جایگزین اثر سوء بر تراکم استخوان ندارد و در بیماران با TSH نرمال BMD مشابه با افراد یوتیروئید مشاهده گردید.